Ostatni akt w operze

Książka

W koszyku

oceń

Ostatni akt w operze / Irene Adler ; ilustracje Iacopo Bruno ; tłumaczenie Katarzyna Kolasa-Garibotto. - Warszawa : Zielona Sowa, 2014. - 290, [2] strony : ilustracje ; 21 cm.

(Sherlock, Lupin & Ja / Irene Adler ; 2)

Autor

Adler Irene Autor Bruno Iacopo Ilustracje Kolasa-Garibotto Katarzyna Tłumaczenie

Forma i typ

Książki Proza

Odbiorca

Młodzież 9-13 lat

Przynależność kulturowa

Literatura włoska

Temat

Sherlock Holmes (postać fikcyjna) Arsène Lupin (postać fikcyjna) Śledztwo i dochodzenie Przyjaźń Nastolatki

Gatunek

Powieść przygodowa

Co by się stało, gdyby Sherlock Holmes i Arsen Lupin byli najlepszymi przyjaciółmi w czasach młodości, zanim jeszcze stali się najbardziej znanym detektywem i złodziejem wszech czasów? Irena Adler, sprytna i rezolutna przyjaciółka, opowiada nam niesamowite przygody Holmesa i Lupina oraz zagadki, które razem rozwiązują. Ostatni akt w operze to drugi tom przygód nastoletnich detektywów. Irene, Sherlock i Lupin umawiają się na spotkanie w Londynie. Ale Lupin nie pojawia się: jego ojciec, Theophraste, trafił do aresztu, oskarżony o kradzież i morderstwo Alfreda Santi, sekretarza wielkiego kompozytora, Giuseppe Barziniego. Dzieci rozpoczynają śledztwo, aby oczyścić ThĂŠophraste z zarzutów. Ruszają także na pomoc sławnej sopranistce, Ophelii Merridew, w szemranej dzielnicy Bethnal Green. To tylko pierwszy ze zwrotów akcji, które doprowadzą do zdemaskowania prawdziwych winowajców, nie podejrzewanych o zbrodnię przez nikogo.

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Centrala Wypożyczalnia dla Dzieci i Młodzieży

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. Prz/III (1 egz.)

Strefa uwag:

Uwaga ogólna

Na stronie tytułowej pseudonim, nazwa właściwa autora: Alessandro Gatti.

Recenzje:

Irene Adler wiele lat przed tym jak stała się bohaterką powieści „Przygody Sherlocka Holmesa”, Irene Adler była ciekawą świata, inteligentną i zbuntowaną dwunastolatką. Bardzo lubiła także pisać – tak bardzo, że postanowiła opisać w serii książek niewiarygodne, pełne tajemnic historie, które rozwiązała wraz ze swoimi przyjaciółmi: Sherlockiem i Lupinem.* Irene jedzie do Londynu, ponieważ wystąpić ma tam słynna Ophelia Merridew. (...) Spotyka się ona ze swoimi przyjaciółmi. Znów mają zagadkę do rozwiązania. Tym razem muszą postarać się oczyścić z zarzutów ojca Lupina, który oskarżony jest o kradzież i zabójstwo. Akcja nabiera tempa, a oni trafiają na coraz to nowsze ślady, które doprowadzą ich do prawdziwego sprawcy.
Akcja utworu dzieje się w dziewiętnastowiecznym Londynie. Autorka podaje nam nazwy różnych knajp i ulic, dzięki czemu jesteśmy w stanie śledzić poczynania bohaterów.
Głównymi postaciami są: Sherlock Holmes – nastolatek o przenikliwym i jasnym umyśle, który jest w stanie rozwiązać każdą, nawet najtrudniejszą i najmniej oczywistą zagadkę. Mimo iż jest niespotykanie inteligentny, nie cechuje się powagą, wręcz przeciwnie: jest towarzyski. Czasem miewa „napady”, tj. biegnie w jakieś miejsce itp., nie informując swoich przyjaciół, który są co najmniej zdziwieni. Arsene Lupin jest silniejszy i odważniejszy od Sherlocka. Potrafi bardzo dobrze się bić, nie jest zazdrosny, bo jego najbliżsi koledzy są bogatsi od niego. Jest emocjonalny, czasem zachowuje się jakby był pępkiem świata. Irene Adler to dwunastolatka wywodząca się z „dobrej rodziny”. Najlepszy kontakt ma ze swoim tatą, choć rzadko z nim się widzi. Jest ona radosna, uśmiechnięta, inteligentna, przenikliwa. Ta trójka postaci to po prostu umysły, które wpiszą się w historię przestępczości. Warto zwrócić uwagę na fakt, że każda postać występująca w tym utworze jest inna. Choć niektórzy rozumieją się bez słów, to często nas zaskakują swoimi poczynaniami.
Jedyną wadą tego dzieła jest to, że ma on sporo literówek, na które na początku za bardzo nie zwracałem uwagi, ale jak zebrało ich się już sporo (i niektóre były naprawdę haniebne), to zaczęły mnie denerwować.
Jest bardzo dużo rzeczy, które spodobały mi się w tej książce. Najważniejszą z nich jest pomysł, który jest oryginalny i świetnie wykonany. Autorka w ciekawy i nieco zabawny sposób opowiada historię, która (być może) kiedyś się jej zdarzyła. Zagłębiając się w fabułę powieści, miałem wrażenie, jakby Irene mówiła do mnie. „Sherlock, Lupin i ja. Ostatni akt w operze” zachwycił mnie, nie mogę doczekać się, gdy sięgnę po trzeci tom, który zapowiada się bajecznie.
Książka została napisana lekkim, bogatym i zrozumiałym dla dzieci językiem. Od mniej więcej pięćdziesiątej strony akcja trzyma w napięciu i nie puszcza do ostatniej. Jest wiele zwrotów akcji, tajemnic, które proszą się o rozwiązanie oraz kłamstw mających za zadanie do tego nie odpuścić. Akcja rozwija się w sposób spójny i logiczny. Jest główną osią fabularną. Historia może została zmyślona, stworzona na potrzeby utworu (to już wie tylko sama autorka). Gwarantuję wam, że nie raz zostaniecie zaskoczeni.
Podsumowując: utwór polecam przede wszystkim dzieciom/młodzieży plasującym się w przedziale wiekowym 9-14.
Za przekazanie egzemplarza do recenzji dziękuję Wydawnictwu Zielona Sowa.
Tytuł: „Sherlock, Lupin i ja. Ostatni akt w operze” Tytuł oryginału: „Ultimo atto al Teatro dell'Opera” Autor: Irene Adler Wydawnictwo: Zielona Sowa Cykl: Sherlock, Lupin i ja (tom II) Ilustracje: Iacopo Bruno Tłumaczenie: Katarzyna Kolasa-Garibotto Korekta: Magdalena Wosiek, Joanna Łapińska Wydanie: I Oprawa: miękka (ze skrzydełkami) Liczba stron: 290 Data wydania: 28.03.2014 ISBN: 978-83-7895-817-8 Źródło – skrzydło książki.